و من تردید داشتم که با نبودنت آرام می شوم یا با بودنت خوشبخت؟

و حتی شک داشتم که آرامش را می خواهم یا خوشبختی را!

و هنوز دست و پا میزنند

ذهن خسته ام…

قلب درمانده ام…

چشمان بهت زده ام…

حرف هایم این روزها سر و ته ندارد!!

برای زندگی کردن بهانه‌ای نمی‌خواهم

برای نفس کشیدن تقلایی نمی‌کنم

و برای گفتن نگفتنی‌هایم هم چاره‌ای نمی‌جویم

سکوت . . .

و تنها سکوت!

و دیواری از

نشدن

و

نرسیدن

و باز هم سکوت

و قلبی تنها با احساسی عجیب

و نگاهی عمیق با حسرتی همیشگی

و آهی تمام نشدنی برای تمام طول زندگی

دنیای عجیبی است؛

بودن به شرط

نگفتن!!!!!!!

  مرا ببخش اگر سوالهایت را بی جواب گذاشتم
 گناه من نیست
 نت سکوت را،بیشتر برایم نوشته اند!